Choroba wieńcowa, zwana też chorobą niedokrwienną serca, jest najczęściej występującym schorzeniem układu krążenia. Zazwyczaj prowadzi do tzw. dusznicy piersiowej lub zawału. Konsekwencje wieńcówki mogą być bardzo groźne dla naszego zdrowia i życia. Dlatego niezwykle ważne jest wczesne rozpoznanie objawów choroby i wdrożenie odpowiedniego leczenia.
Reklama
Wieńcówka charakteryzuje się słabym ukrwieniem, czyli za niskim zaopatrzeniem serca w tlen. Chorzy szybko się męczą i mają płytki oddech. Jest to wynik zwężenia, a niekiedy nawet zamknięcia ujścia tętnic wieńcowych, które mają za zadanie odżywiać mięsień serca. Jej najbardziej znanymi postaciami są dławica piersiowa (dusznica), a także zawał.
Typowe objawy zawału serca to ból w klatce piersiowej (najczęściej gniotący, za mostkiem), duszność, zimne poty, uczucie lęku i nudności. Bolesność może promieniować do żuchwy, pleców, barków i nadbrzusza.
Ważnym kryterium wskazującym na zawał jest czas jego trwania: od 20 minut do kilkunastu godzin. Przy zaostrzeniu choroby wieńcowej ból trwa krócej. Pamiętaj: gdy tylko poczujesz ból, nie czekaj, aż minie. Od razu wezwij karetkę!
Choroba ma często podłoże miażdżycowe. Powoduje ją m.in. zbyt duże stężenie cholesterolu we krwi, cukrzyca, otyłość i nadciśnienie. Znacznie częściej zapadają na nią osoby palące papierosy i te, które prowadzą siedzący tryb życia. Ostatnie badania wykazały też, że może ją wywołać bakteria Helicobacter pylori, kojarzona dotąd głównie z chorobą wrzodową.
Rozpoznanie groźnej choroby wieńcowej oparte jest w dużej mierze na rzetelnym wywiadzie lekarskim. Dlatego warto dowiedzieć się wcześniej, czy ktoś z naszej najbliższej rodziny miał już kiedyś problemy z sercem.
Spoczynkowe badanie EKG w wielu przypadkach bywa niemiarodajne. Lepszym rozwiązaniem jest założenie holtera, który kontroluje pracę serca przez całą dobę lub poddanie się próbie wysiłkowej.
Złotym standardem, czyli najdokładniejszym oraz zalecanym badaniem w diagnostyce choroby wieńcowej, nadal pozostaje koronarografia. Polega na rentgenowskim uwidocznieniu naczyń po podaniu do nich kontrastu.
